Brave jongen, goed gedaan….
Vroeger kwam ik eens per jaar bij de dierenarts. Voor de jaarlijkse prik voor de gezinshond die wij hadden.
Die momenten kan ik mij nog goed herinneren. De wachtkamer liep dan vol met nietsvermoedende of juist zenuwachtige honden, of mensen met reismandjes met daarin een kat, konijn of hamster. Ook herinner ik mij die ene mevrouw die de dokterskamer uit kwam lopen met een leeg reismandje in haar ene hand. Dat was echt een triest beeld. Ik keek haar aan en toen ze langs mij liep probeerde ik meelevend te knikken maar toch zag ze er niet erg aangedaan uit. In haar andere hand hield ze haar telefoon vast waarmee ze in gesprek was en ik hoorde haar zeggen: “Ach ja, hij was er blijkbaar heel slecht aan toe.”
Het moment dat mijn hond aan de beurt was, werd hij toch wat zenuwachtig want de herinnering van een jaar eerder begon hem op te spelen. De dierenarts was best wel eng. Mijn hond werd door 3 man op de behandeltafel getild. De dierenarts hield hem stevig vast en terwijl hij iets vriendelijks zei was hij de hond overal aan het betasten. Hij tilde zijn lippen op om naar het tandvlees te kijken en hij keek zelfs onder zijn staart, mijn hond leek zeer verontwaardigd!
Vervolgens wordt er zogenaamd liefkozend geaaid om dan plotsklaps een naald in z’n heup te steken. Met een hartslag van duizend slagen per minuut wordt hij weer van de hoge tafel getild.
En als hij dan probeert te ontsnappen staat de dierenarts weer voor hem. Dit keer met een koekje en hij zegt: ‘’Brave jongen, goed gedaan. Tot volgend jaar”.
L.O.E.S.
16 oktober 2020
