Mijn stukje koester ik…….
De herfst hangt in de lucht, ook letterlijk, want de meeste blaadjes hangen nog aan de bomen. Vele groene blaadjes met daartussen de tinten geel, oranje en vuurrood. Een prachtig gezicht, het gaat allemaal niet gelijkmatig, sommige bomen zijn in een meer gevorderd stadium van herfstkleuren dan de andere. Ook als ik wandel ruik ik van de herfst, een geur van vergankelijkheid.
Ik herinner mij dat de herfst het favoriete jaargetijde was van een van mijn tantes. Een tante die woonde aan de rand van het bos, ik logeerde er vaak en dan met name in de herfstvakantie. Wij maakten vele wandelingen in het bos met haar hond Boris, de Labrador. Mijn tante ging deftig gekleed in haar bontjas met bijpassende laarsjes. Wij vonden de mooiste paddenstoelen, blaadjes, kastanjes en alles wat later in de kijkdoos paste want die werd ieder jaar steevast gemaakt in een oude schoenendoos.
Helaas is deze tante al meer dan 15 jaar alleen in mijn herinnering. Ze werd geboren in oktober en stierf in november, in de herfst van haar leven, aan de gevolgen van Alzheimer. Vandaar dat de herfst met de verkleurende blaadjes mij altijd aan haar doet denken. Mijn tante schreef over zichzelf in een afscheidsrede die tijdens haar crematie werd voorgelezen:
“Een ieder die hier aanwezig is kent hooguit een stukje van mij. Dat is goed”
Mijn stukje van haar blijf ik koesteren.
L.O.E.S.
9 oktober 2020