Geen taille meer?

Weg met de obsessie…. Steeds meer ben ik me er bewust van dat hij voorgoed is verdwenen, ja voorgoed. Het is mijn taille die verdwenen is en daar ben ik maar al te vaak mee bezig. Hij is inmiddels nog nauwelijks zichtbaar en ik merk dat ik het gemis steeds meer probeer te verbergen door wijdere kleding te dragen. Ook kijk ik steeds vaker naar dikkere vrouwen zodat ik het kan relativeren, dan denk ik ‘ach het valt wel mee, het kan altijd erger.’ Het uitdijen van mijn ouder wordende lijf is een gegeven geworden en zo heb ik er ongevraagd een soort dwangverschijnsel bijgekregen. Ik probeer calorieën te vermijden en het koolhydraatarm-dieet en de stappenteller zijn een onderdeel van mijn leven geworden.

Elke dag ontdek ik nieuwe voedingsmiddelen die ik wel mag eten en die ik niet mag eten. Waarom zijn nou juist alle pasta’s zo lekker en staat ook chocola hoog in de favorieten, terwijl beiden op de verboden lijst staan? Het lijkt wel een rouwproces om al die lekkere dingen los te moeten laten. Hoe moet dit verder in de toekomst. Als je zo van lekker eten houdt dan zal het ook altijd een gevecht blijven. Ik moet op zoek naar de juiste balans en dan af en toe toch lekker genieten van de dingen die ik ‘eigenlijk’ niet mag eten. Alleen zo is het vol te houden! L.O.E.S