Er lag ijs, de ijslaag werd dikker en het zou nog even blijven vriezen. Kortom de Elfstedenkoorts barstte weer los. Terug in de tijd herinneren we het ons misschien nog wel. Inmiddels lang geleden dat er een Elfstedentocht gereden kon worden. De laatste tocht, op 4 januari 1997, gewonnen door Henk Angenent, was een zware tocht. Niet zozeer vanwege de condities van het ijs, maar wel vanwege de harde wind waardoor de gevoelstemperatuur tijdens windvlagen daalde tot -18 °C. Een enorme prestatie geleverd door echte ‘bikkels’ die weer en wind 200 kilometer lang schaatsend wisten te trotseren. Best een tijdje terug , maar de gekte van 2012 is helemaal niet lang geleden en staat nog vers in ’t geheugen. Iedereen voelde de Elfstedenkoorts weer komen; It giet oan of giet it net oan?
Op plassen en sloten kon al lang geschaatst worden. Schaatsen op natuurijs geeft een soort familiegevoel. Gezellige kraampjes met koek & zopie langs de kant, een praatje maken met wildvreemden die allemaal met dezelfde sport bezig zijn. Dus ik ook de ijzers uit ’t vet gehaald en een beetje bangig en houterig het ijs op gegaan. Uiteindelijk was de laatste keer dat ik geschaatst had in 1997. Het gekke is dat met het klimmen der jaren bij mij de angst om te vallen of onderuit geschaatst te worden groeit. Of je nu direct je armen en benen breekt is maar de vraag maar dat er veel meer botbreuken zijn als er ijs ligt is een feit. Juist door zo verkrampt op de schaats te gaan staan is de kans om iets te breken natuurlijk veel groter. Ik weet het allemaal wel, maar toch. Moet eerlijk zeggen dat ik het toen in 2012 uiteindelijk best wel leuk vond. Nadat ik mezelf er regelmatig van overtuigde dat ik vooral lenig en losjes over het ijs moest glijden. Dan zou er niets gebeuren en mocht ik alsnog in een scheur van het ijs terecht komen, zou het allemaal best meevallen, zo sprak ik mezelf toe. Gelukkig heb ik mijn angst toen wel een beetje kunnen overwinnen.
Nu, 4 jaar later weer hetzelfde getwijfel; wel of niet op de schaats? Totdat de weersverwachting veranderde en het kwik nu weer ruim boven nul staat. Weet je wat; ik laat de ijzers nog even in het vet zitten en vind dat eerlijk gezegd niet zo erg. Voorlopig is de schaatskoorts weer gezakt.
Ineke
