Op papier…
Vanmorgen bracht ik een bezoekje aan mijn oude tante Greet en haar stemming was niet opperbest. Ze voelde zich oud omdat het allemaal niet zo lukte met het aanvragen van de QR-code voor de CoronaCheck. De mogelijkheid voor een bezoekje aan een restaurant was ook afgenomen en alles wordt haar zo moeilijk gemaakt. Ze voelde zich zwak en kwetsbaar en vond dat er zo onvoldoende gezorgd werd voor de ouderen. Ook merkte ze dat haar dagelijkse boodschappen duurder waren geworden, terwijl ze bovendien in de krant had gelezen dat er geen indexering voor het pensioen zou komen.
Ze mopperde dat het niet prettig oud zijn is op deze manier: ‘’Ik ben nog helder van geest en ik sta nog volop in het leven maar een heleboel dingen lukken niet meer’’. Het mopperen ging nog even door, vooral eigenlijk door de QR-code die voor haar te moeilijk was om aan te vragen.
Een beetje moest ik haar wel gelijk geven, het is allemaal best lastig als je ouder wordt en zeker in deze digitale wereld. Mijn tante is inmiddels slechthorend en bij het horen van een telefonisch keuzemenu haakt ze af omdat ze het allemaal niet meer zo goed horen kan. Zij heeft gelukkig nog wel een laptop met daarop internet maar een smartphone daar begint ze niet meer aan. Fijn dat ik haar kan helpen met dit soort dingen maar wat als je alleenstaand bent en geen sociaal netwerk hebt, dan kan deze vergaande digitalisering voor ouderen best lastig zijn.
Vanmorgen heb ik het voor haar geregeld. De QR-code in combinatie met haar identiteitsbewijs op papier gezet en zo kan ze weer lekker naar het restaurant.
L.O.E.S.
