Lelietjes-van-dalen
Dit is geen leven meer zegt ze al een tijdje….. Het enige wat ze heeft ben ik, maar nu door de Corona ziet ze mij ook steeds minder.
Mijn tante is een buitenmens en houdt van de stad, maar sinds haar hersenen niet meer doen wat ze moeten doen is het ommetje dat we maakten rondom het verzorgingstehuis haar enige lichtpuntje.
Maar nu zit zij hele dagen in haar kamer en mag af en toe in haar rolstoel naar de gezamenlijke ruimte om wat te zitten en te eten. Iedere dag belt ze me op en voel ik haar spanning, wanhoop en verdriet. Iedere keer vraagt ze wanneer ik haar kom halen voor ons ommetje.
Af en toe spelen de gedachte door m’n hoofd, waarom kan ik haar niet gewoon bezoeken en als ze dan toch ziek wordt, jammer maar ze heeft de leeftijd en ze heeft een mooi leven gehad.
Terwijl ik dit opschrijf kijk ik naar m’n kast waar haar laatste kaartje staat van ‘toen ze nog goed was’. Een mooi kaartje met lelietjes-van-dalen, want daar houdt ze zo van. Het is geen verjaardagskaart, het is een kaartje omdat ze me wilde bedanken omdat ik er altijd voor haar ben. Nu dat ik het weer lees ontroert het me, want wat kon mijn tante toen nog goed schrijven.
Gelukkig kunnen we nu weer iets ‘gewoner’ kunnen leven en hopelijk kan ik snel weer heel wat ommetjes maken met mijn oude lieve tante.
Tja, denk ik, wie weet hoe lang we nog kunnen genieten van elkaar. Op anderhalve meter, dat wel.
L.O.E.S.
15-05-2020
